#9

           Od rana miałam przeczucie, że dzisiaj coś się stanie. Po prostu, jakby ktoś do mnie mówił, ale ja nie mogę go usłyszeć. Nie mam pojęcia, co się dzieje, co los znowu wymyślił.

             Mamy jechać na urodziny Twojej mamy. Ja, oczywiście, jako osoba towarzysząca, bo Twoja rodzinka nie dałaby Ci spokoju.  Wsiadamy do auta i wyjeżdżamy z Bełchatowa. Przed nami długa droga. Opieram głowę na siedzeniu i zamykam oczy.

               Budzi mnie Twój krzyk O kurwa mać. Natychmiast otwieram oczy i jedyne, co widzę to ciężarówka jadąca prosto na nas. Krzyk wyrywa mi się z gardła, a Ty nie możesz nic zrobić. Jest za późno. Uderzenie. Tłukąca się przednia szyba,  zgnieciony przód auta. Ostatnie rzeczy które widzę. Uderzam głową w siedzenie i tracę przytomność. Gdzieś w oddali słyszę głos Kocham cię, Ewuś. Wybacz… Nie tak to miało wyglądać. I chcę powiedzieć Ci, że też kocham. Ale nie mogę. Moje ciało jest bezwładne. Obserwuję to wszystko z góry. A Ty dołączasz do mnie. Jesteśmy szczęśliwi. W końcu.

                Pogrzeb dla Twoich kolegów był strasznym przeżyciem. Zwłaszcza dla Karola, którego łączyły z Tobą szczególne relacje. Ty i Ewelina odeszliście szybko. Gdy pijany kierowca ciężarówki uderzył w wasz samochód z prędkością 120 km/h po pojeździe nie było czego zbierać.

                 Stoją nad Waszymi grobami, roniąc łzy, w rękach trzymając kwiaty i wieńce, słuchając słów kapłana. Nie mogą uwierzyć. Że już nie zagrasz. Że Ewelina nie będzie Cię dopingować.

                  Tłum się rozchodzi. Zostaje tylko Karol i Ola. Oni przeżyli to najbardziej. Kładą kwiaty na waszych grobach i modlą się w milczeniu, wpatrując się w małe tabliczki, na których jest napisane:

Tu spoczywa                                                                                                                       Tu spoczywa

Ewelina Ignar                                                                                                                   Andrzej Wrona

*13.02.1989                                                                                                                     *27.12.1988

† 10.10.2012                                                                                                                   †10.10.2012

Pokój jej duszy                                                                                                             Pokój jego duszy

                  Jedyne co po Was zostało to zdjęcia i wspomnienia. Utrzymają się w pamięci naprawdę długo. Będą przekazywane. By pamiętać, jak bardzo byliście zaplątani w siatkę miłości.

                 

                   Cóż :) Żegnamy się z Panem Tajemniczym i Ewelinką.

Nie jest to za szczęśliwe zakończenie i dobrze. Za dużo różu już u mnie było.

Dedykacja ostatniego odcinka dla Isi

A całego opowiadania dla wszystkich moich czytelniczek! :D

Zwłaszcza dla tych, które zgadły, że to jest Wrona :)

i startujemy ze zmartwieniami