#2

          Kolejny  deszczowy dzień spędziłam na przeglądaniu zdjęć. Naszych zdjęć. Gdy byliśmy szczęśliwi. Gdy w ogóle byliśmy. Teraz jesteśmy – egzystujemy. Ale nie razem. Zupełnie osobno. Ty gdzieś na wyjeździe, na drugim końcu Polski, grając mecz. Ja w tym mieście, próbując pozbierać się po twoich słowach. Co z tego, że wypowiedziałeś je już cztery miesiące temu? Bolą tak samo. A nawet bardziej.

   - Ja już dłużej tak nie mogę – twoje oczy nie wyrażały najmniejszej emocji.

   - Nie możesz czego?

   - Nie mogę patrzeć, w twoje oczy, gdy wyjeżdżam. Nie mogę już dłużej. Bo potem myślę cały czas o tobie, nie chcę, byś była smutna. Nie chcę, żebyś cierpiała, bo praktycznie co chwilę gdzieś jadę. Niedługo zacznie się sezon reprezentacyjny. Nie będzie mnie kilka miesięcy. Jak wytrzymasz? Jak ja wytrzymam? Nie, powinniśmy to skończyć, Ewuś. Naprawdę. Nie chcę, żebyś cierpiała.

            Dlaczego? Wiedziałeś, że cię kocham. Wiele razy ci to mówiłam. Sam twierdziłeś, że czujesz do mnie to samo. Ale to tak cholernie bolało. Łzy momentalnie zebrały się w moich oczach. Ból był ogromny. Jakby ktoś wymierzył mi siarczysty policzek. Albo nawet bardziej. A potem odszedłeś. Przytuliłeś mnie ostatni raz, zabrałeś walizkę i odszedłeś. Z mojego mieszkania. Z mojego życia.

              Godziny mijały powoli, a ja nadal łudziłam się, że wrócisz. Miałam nadzieję, że to jakiś żart, próba mojej wierności, czy coś w tym stylu.  Jednak zegar tykał, a ty nie przychodziłeś. Już przestałam się łudzić, że wróci. I nie mogłam zrozumieć, dlaczego zadałeś mi taki cios.

               Gdy wyjeżdżałeś bardzo tęskniłam. Ty zarzekałeś się, że też. Mimo iż były to wyjazdy kilkudniowe, nie mogłam znieść tego, że nie ma cię. Że mnie nie przytulasz, nie całujesz, nie zaśmiewasz się do łez, patrząc na moje nieudolne próby ściągnięcia albumu z szafy. Że nie obejmujesz mnie w pasie i nie odsuwasz, po chwili podając album. Że muszę spać w pustym łóżku, bez możliwości przytulenia się do czegokolwiek.

                Samotność zaczęła przytłaczać mnie coraz bardziej. Nie radziłam sobie z podstawowymi dziennymi sprawami. Włączałam mecze siatkówki. Twojej drużyny. Z nadzieją, że cię zobaczę. I byłeś. Spisywałeś się. Piąłeś się na wyżyny. Szło dobrze. Nawet bardzo dobrze. Sezon skończyliście na wysokim miejscu. Cieszyło mnie to. Mogłam zobaczyć ciebie, jak udzielasz wywiadów. I mimo, że ten widok sprawiał mi ból, chciałam patrzeć  jak najdłużej.

                  Byłam masochistką? Owszem. Ale Ty to było wszystko, co potrzebne mi do szczęścia. 

Posłowie: powiem tak: Pan Tajemniczy to Polak :) 

cieszę się, że się podoba :)
Dla Paulki, za to, że pierwsza skomentowała poprzedni <3